Weronika

"Jestem Weronika, mam 7 lat. Mama jędza mnie bije!" -  to pierwsze słowa z mojego pamiętnika, który obsikany przez kota Fu-fu kilka lat później, nie dotrwał do dzisiejszych czasów. A szkoda, bo bardzo jestem ciekawa swoich dziecięcych światów...

No więc jestem Weroniką. Dostałam to imię po bohaterce filmu "Lecą żurawie", na którym mama była w kinie będąc ze mną w ciąży. A że był to melodramat, to się wzruszyła i imię bohaterki zachowała głęboko w sercu. Dla mnie.
Jako że w dzieciństwie nie poznałam żadnej innej osoby noszącej moje imię, czułam się jedyną i wyjątkową. Nie byłam jedną z kilku znanych mi Agnieszek czy Ani - byłam WERONIKĄ, kimś niepowtarzalnym. Byłam też dzieckiem "charakternym", o czym świadczyć może drugie napisane przeze mnie w pamiętniku  zdanie  (tu chciałabym donieść, że nie mam traumy z dzieciństwa spowodowanej klapsami otrzymywanymi w tyłek. Powiem więcej - w pewnych okolicznościach lubię je do tej pory 😜) Zawsze miałam w sobie pokłady niezależności, odmienności i zawziętości, które w połączeniu z oryginalnym imieniem tworzyły pewną spójną całość..
Mimo, że w międzyczasie dorosłam (a dziewczyn o moim imieniu na świecie przybyło),  zwykle przedstawiam się moim rozmówcom tylko z imienia. Tego wyjątkowego i niepowtarzalnego.
Nie wierzę w "mowę imion" (podobnie w znaki zodiaku) i w to, że w jakiś sposób nadają nam one pewnych cech charakteru itp. Wiem jednak, że  w dużej mierze swojemu imieniu zawdzięczam wyjątkowość. Tę, której pozwoliłam rozgościć się we mnie, gdy byłam jeszcze dzieckiem.

A dlaczego taki post? Dziś mam imieniny!

PS. Dzieci moje: Bazyli, Klemensie, Estero! Pamiętajcie - jesteście wyjątkowi!