Wilki i czarna wołga

1977

WILKI I CZARNA WOŁGA

„Nazywam się Wrona. Mam 7 lat, kota Szarusia i brata Maćka. Mama jędza mnie bije!”  To jedyne co udało mi się zapisać w moim nowym pamiętniku, który dostałam na siódme urodziny. Po tym wpisie zasikał go kot... Pamiętnik dostałam od mamy. Podobnie jak książkę. Wiedziałam, że je dostanę, bo mama nigdy nie potrafiła dotrzymać tajemnicy i musiała wcześniej powiedzieć, co ma schowane. Książkę to mi nawet przeczytała...




Chodziłam już do szkoły. W pierwszej klasie byłam tylko przez moment, bo szybko okazało się, że wszystko umiem i mogę iść już do drugiej. Więc trafiłam  do klasy z Makiem. 

Wstawaliśmy o 6 rano. Zimno, bo piece już wystygły. Włączaliśmy słoneczka elektryczne i przy nich się ubieraliśmy. Gotowaliśmy sobie kaszę, zjadaliśmy i tuż przed wyjściem budziliśmy mamę – mogła wstać później, bo jeździła do szkoły na rowerze.
Dystans, jaki codziennie pokonywaliśmy do szkoły to 4-5 km. Najpierw podrzędną drogą, potem prawdziwym asfaltem. W lecie najbardziej lubiłam tę podrzędną drogę- robiły się na niej od ciepła bąble w smole. Wtedy wracaliśmy z szkoły godzinami. Wszystkie pęcherze jednak były zawsze z drogi usunięte. Zimą ten sam odcinek był najtrudniejszy – często w ogóle nie odśnieżony. A na wzgórzu stały wilki i wyły. Mieliśmy przykazane, że wszystkie dzieci ze wsi mają wracać razem. Ale ich było trzech, a ja- dziewczyna jedna. Często wrzucali mnie do rowu lub w zaspę i szli dalej. Czułam się wtedy wrzucona nie do rowu, ale wilkom na pożarcie!  Wszyscy mówili, że jedno z dzieci Krukowej zostało właśnie przez wilki zjedzone, nie chciałam być następna....Bałam się okropnie, więc biegłam cichutko za chłopakami (w bezpiecznej odległości, aby nie dościgły mnie kule śnieżne).
Czarnej wołgi baliśmy się wszyscy . Każdy czarny samochód wywoływał w nas trwogę. Oczywiście podsycaliśmy w sobie te strachy opowiadając wyssane z palca historie. Mama nam tłumaczyła, że wilki nie zjadają dzieci (wilki są dobre, utrzymują równowagę w przyrodzie), a czarna wołga to tylko marka ładnego samochodu. My jednak wiedzieliśmy swoje...

Szkoła na wsi to nie tylko lekcje matematyki i polskiego – to również lekcje religii. Wtedy nieobowiązkowej, ale na wsi ludzie dzielili się na wierzących i złodziei, pewnie z tego powodu mama nas jednak na religię zapisała. Jako że byliśmy dziećmi ateistki, lekcje religii traktowaliśmy bardzo baśniowo – było w opowieściach księdza strasznie, jak w baśniach Andersena (nie mogłam jedynie pojąć, że Jezus nic nie zrobił złego a umarł- to niesprawiedliwe zakończenie), było też wesoło – wizja Anioła Stróża podobała mi się szczególnie...

Przyszła wiosna. Czas komunii. I czas pierwszej spowiedzi! Ksiądz opowiadał, że w każdym w nas są jakieś grzechy. Że grzechem jest nawet złe myślenie o innych. Ja żadnych grzechów w sobie  nie widziałam.. Przypomniałam sobie jednak szybko mój pamiętnik i emocje, jakie towarzyszyły mi w pisaniu zdania „mama jędza mnie bije” - byłam wtedy wściekła na nią!  I to postanowiłam wyznać na spowiedzi. Na dowód wyjęłam spod łóżka mój  pamiętnik i ruszyłam z nim pod pachą w drogę do kościoła, Szłam sama (Maciek był w tym czasie w szpitalu- chorował na nerki), miałam więc okazję przeżyć skruchę już po drodze...W konfesjonale byłam tak stremowana, że zdołałam powiedzieć księdzu jedynie, że „mama jędza mnie bije”. Ksiądz milczał, a ja też milczałam, ściskając w dłoniach pożółkły od moczu kota dowód rzeczowy... Po chwili milczenia (trwającej dla mnie wieczność), ksiądz zapytał, czy mam jeszcze jakieś inne grzechy lub złe myśli. Szybko zrobiłam rachunek sumienia...- tak – powiedziałam – źle myślę o wilkach i czarnej wołdze..... 

Na uroczystości komunijne zaspałam. Obudziłam się pół godziny przed „imprezą”. Mama szybko pobiegła do sąsiada, który zawiózł mnie traktorem (ja w pięknej białej sukience wśród błota i smarów) pod sam kościół. Zeskoczyłam prawie w biegu i dołączyłam w orszaku księżniczek podążających już do kościoła. Dobrze, że zdążyłam - dobrymi myślami podczas tej ceremonii ocaliłam wilki i czarną wołgę od zagłady.