Z.

Długo wahałam się, czy powinnam ten napisany wiele lat temu tekst opublikować - to moje bardzo wrażliwe wspomnienia. Zdałam sobie jednak sprawę, że jeśli mam jakiś wybór, to nie chcę mieć  akurat takich intymności. Niech idą  więc w świat ode mnie!


--------------------------------------------

- Dlaczego się tak trzęsiesz? Nie bój się. Nic ci nie zrobię...pokaż te swoje małe cycuszki. Dopiero zaczynają rosnąć...no nie trzęś się do cholery, weź ręce z guzików od spodni. Daj, wsadzę Ci tam rękę i będzie ci naprawdę dobrze...
Leżałam skulona i przerażona na  śmierdzącym łóżku odwrócona w stronę ściany. Za mną Z. - obleśny nagi staruch. Gdy weszliśmy do jego małego dzikiego domku nad Sanem zamknął drzwi na klucz i schował go do spodni. Wtedy pierwszy raz poczułam, że chyba coś jest nie tak...
Miałam ogrodniczki  - to mnie ratowało. Mocno ściskałam szelki spodni, a gdy próbował mi je zdjąć gryzłam go po rękach. Nie krzyczałam, bo nie umiałam wydobyć z siebie krzyku. Bo bałam się tego sapiącego (mimo wieku wciąż jeszcze silnego) dziada. Bo...krzyk nic by nie dał na tym cholernym, bieszczadzkim odludziu..
Tymczasem jego obleśny sztywny kutas wpychał się między moje zaciśnięte uda
- no pogłaszcz go!
Siłą przesunął moją zaciśniętą na guziku o spodni dłoń do tego obrzydlistwa.
Szamotanina trwała wiele godzin. Cały czas płakałam. Dotykał mnie, lizał, wtulał się. A ja trzymałam mocno guziki  i błagałam, żeby sobie poszedł. Myślałam o nadchodzącym świcie i kluczu znajdującym się w kieszeni porzuconych spodni. Kluczu,  który mógł dać mi wolność...
----------------------------------------------------------------------
 Od dzieciństwa  byliśmy z bratem życiowo dojrzali, a to był nasz pierwszy samodzielny wyjazd.  Ja miałam 14 lat, mój brat 16. W bieszczadzkim  schronisku poznaliśmy Z. - starszego człowieka, ojca kierowniczki (która była koleżanką naszej mamy)
Zbieraliśmy jagody, aby zarobić w ten sposób na dalsze wakacje. Codziennie rano szliśmy w góry w poszukiwaniu polan jagodowych. Zwykle znajdowaliśmy takie, na których jagód nie było zbyt wiele. Zbieraliśmy dziennie 3-4 łubianki, podczas gdy "fachowcy" potrafili zebrać ich nawet kilkanaście..
 Z. był  słynnym "bieszczadzkim zakapiorem". Starym dziadem z wielką brodą, legendą, znającym wszystkie góry i doliny. Gdy nas poznał postanowił pomóc - prowadził nas na nikomu nieznane polany pełne jagód, abyśmy mieli szansę zarobić na ich zbieraniu więcej niż zwykle.  Mówił, że jestem jego 198 córką. Że mnie kocha. I całował w policzek. Nie było to miłe, ale nie było w tym też nic złego. Dziadkiem był przecież. Chyba...?
Mój brat zrezygnował z tej przygody po kilku dniach. Wrócił do domu. Zostałam w schronisku  sama. Z. powiedział, że musi jechać do swojego domku nad Sanem. I że mogłabym pojechać z nim, bo tam lepsze jagody. Pomyślałam, że fajnie. Ufałam znajomym ludziom,  tym bardziej staremu ojcu  koleżanki mojej mamy...
 .................................................................................................................
Uciekłam nad ranem. Najpierw wykąpałam się dokładnie w lodowatym Sanie  by zmyć z siebie obcy dotyk (do tej pory lubię ten sposób oczyszczania się ze złych myśli),  potem przeszłam pieszo w deszczu i zimnie prawie 40 kilometrów. Do schroniska, do ludzi których znałam. Tam cudownym zbiegiem okoliczności czekała na mnie mama. Płacząc opowiedziałam wszystko...Przytuliła.
-----------------------------------------------
Bydlę które mnie skrzywdziło nie poniosło żadnych konsekwencji. Nie wiem dlaczego i już nie muszę wiedzieć.
Jak wiele dziewczyn w podobnej sytuacji wiele lat myślałam, że to zdarzenie to w dużej mierze  moja wina, bo przecież mogłam COŚ zrobić, mogłam nie być tak naiwna. Wiele lat nie potrafiłam też  głośno krzyczeć. Z czasem zrozumiałam, że nie mogłam zrobić nic więcej poza tym, co zrobiłam. Że byłam ofiarą. Krzyczeć nauczyłam się dużo później. Dziś uwielbiam całą sobą "drzeć ryja". Szczególnie nocą, nad morzem.  To daje mi poczucie wolności.