Smutna jesień

Smutna to dla mnie jesień – Bazylowi ukradli rower. Nim się zestarzał (oczywiście rower, nie syn), nim nabrał patyny, obrósł legendą i wspomnieniami z podróży. Był piękny, świeży, błyszczący. Ktoś go więc zapragnął tak bardzo, że nawet stalowa zapinka nie mogła mu przeszkodzić. 

Kłopoty z sercem

Szczerze uwielbiam jesień. Za kolory, deszcz i szelest liści pod kołami. Za góry pozbawione turystów, za samotne zachody słońca nad morzem. Za ostatnie chwile ciepła, które chłonę, wystawiając twarz w stronę słońca. No i za milion odcieni twórczej melancholii, jakie ze sobą niesie. Nie lubię jej tylko za fale grypy i innych wirusów. Z racji zdrowego trybu życia te łapią mnie niezwykle rzadko, ale jak już złapią, najczęściej trzymają nawet tydzień. Tydzień bez roweru, tydzień bez poranków w lesie. Koszmar!

Tegoroczna jesień przywitała mnie jednak zupełnie inną chorobą…

500

Stoję bezradna nad miłością mojego życia. No może z tym życiem to przesadziłam, ale z pewnością jest to miłość dzisiejszego poranka. Mój kochany kumpel w wyniku nieszczęśliwego wypadku nagle stracił pion. Leży właśnie na boku i nawet nie jęczy. Ręce mam całe umorusane od prób reanimacji. Życiodajna pianka nie sprawdziła się - uszła z niego prawie cała bokiem. I to "prawie" spowodowało kompletny zastój powietrza. Zbyt duże ciśnienie blokuje możliwość dalszych ruchów. Nie wiem, co jeszcze mogłabym zrobić? Muszę działać szybko i sprawnie...
Wiem! Firanka w domu naprzeciwko cały czas się porusza. Znaczy, że jestem obserwowana. Może i lepiej, nie będę musiała tłumaczyć o co chodzi. Pędzę więc prosto do drzwi i stukam. Otwiera  mi starsza kobieta w tradycyjnej stylonowej podomce. Po pierwszym spojrzeniu już wiem, że po tym co widziała przez zasłonkę, nie ufa mi. Też bym chyba sobie nie ufała - mało profesjonalna jestem w reanimacji. Ale cóż, spróbować warto.
- dzień dobry, widziała Pani tę sytuację naprzeciwko Pani domu?  Nie mogę dać sobie rady i potrzebuję noża. Pożyczy mi Pani? Zaraz oddam...
- nie mam noża - odpowiada baba wykrzywiając usta.
- jak to nie ma pani noża? A czym chleb pani kroi?
- a tego od chleba to ja nie dam!
- a jakiś inny?
- nie mam.
Stoimy tak w milczeniu długą  chwilę. Ona w drzwiach, ja dwa stopnie poniżej. Ona z założonymi rękoma, ja z podniesioną ku niej głową i błagającym spojrzeniem. Muszę przecież ten nóż jakoś wyprosić. W tej sytuacji to "być albo nie być".
- do sąsiadki pójdzie. Ona pewnie ma...
Sąsiadka miała nóż, nawet kilka do wyboru. Miała też dla mnie ciasto i kompot, ale z nich skorzystałam dopiero po zakończeniu reanimacji Rzęcha -  po odpiłowaniu wentyla udało  mi się spuścić  w  końcu powietrze z dętki i założyć nową.

Do zobaczenia gdzieś na wakacyjnym szlaku!

Jest nas pięcioro: ja, Piotr i trójka naszych dzieci. Jak w każdej rodzinie mamy wzloty i upadki. Jest czas, gdy wszyscy się ze sobą doskonale czujemy, jest też czas, gdy z niechęcią myślimy o powrocie do domu pełnego emocjonalnych przeżyć. Wiadomo – pięć osób, pięć osobowości, różnica pokoleń, doświadczeń i spojrzenia na życie. Jednak gdy co roku ruszamy na rowerową wyprawę w nieznane, rodzina nasza przechodzi w inny „stan skupienia” – zamieniamy się w cudowny team, w którym każdy z nas odnajduje swoje miejsce, swoją misję i czuje się naprawdę u siebie. To dla nas czas szczerych rozmów przy zupie z proszku, czas nocnych opowieści przy księżycu i szczerego uśmiechu.

Spóźniona o tydzień...

Tydzień temu odbył się Maraton Podróżnika, impreza w której miałam uczestniczyć. Do przejechania "w trybie ciągłym" dystans 300 lub 500 km po górach Małopolski. Jak napisał w swojej relacji  kolega - 300 km to dystans "dla cipek". Spojrzałam szybko między nogi i wiedziałam, że to dla mnie...
Niestety  okazało się, że w ten weekend czekają na mnie inne ważne zajęcia. Obserwowałam więc tylko w necie jak moi znajomi zmagają się z górami i upałem. I było mi smutno, bo chciałam być z nimi, chciałam sprawdzić siebie. Taki dystans znam i pokonuję "na raz" bez większych problemów, ale taka sama droga  po górach jest dla mnie wielkim wyzwaniem...
Kolejny weekend miałam wolny. Wrzuciłam więc w mojego Garniera (gps) trasę Maratonu i w późny piątkowy wieczór wsiadłam w pociąg do Krakowa...
Zapytacie się po co, skoro wyścig był tydzień temu? A co za różnica? Nie ścigam się z nikim poza sobą, i tak jechałabym sama, bo tak lubię najbardziej. Pogoda za to zapowiadała się dużo lepsza...

Babska jazda

W przerwie miedzy pracą, domem i wieczornym spacerem siadam przy komputerze i szukam w głowie babskiego spojrzenia na rowerowy świat. I sama nie wiem, czy je mam. Mimo wieku (mam 46 lat), mam chyba męską kondycję i potrafię zmęczyć niejednego młodszego ode mnie faceta. Mój rower nie jest różowy i piękny, a wręcz przeciwnie – jest stary, obdrapany, ma dziurawe siodełko, błoto na ramie i taśmę izolacyjną wokół dzwonka. Zwykle podróżuję samotnie, w zasadzie nie mam w sobie strachu. Gdzie jest więc ta kobieca jazda?

Myjcie się dziewczyny

- a Ty to się w ogóle w tych swoich podróżach myjesz?  - zapytała delikatnie  moja ukochana fryzjerka, gdy w nadziei za przemianę w księżniczkę przyleciałam do jej zakładu (jeszcze nigdy mnie w tej kwestii nie zawiodła –dziękuję!)

- no oczywiście że się myję! – odpowiedziałam oburzona.

No dobra, wróciłam właśnie z mojej rowerowej włóczęgi i nie wyglądam najlepiej. Ale dziś rano doprowadzałam się do ładu dłużej niż zwykle  - na pół godziny nałożyłam na włosy odżywkę z rzepy, wymoczyłam spierzchnięte dłonie w oliwie z oliwek i pomalowałam paznokcie.  Skąd więc takie pomysły? Czy te pytania to przez jeden mały kołtunik w moich włosach? Jest przecież naprawdę niewielki...

A gdy  fryzjerka smagała moje włosy specjalnym grzebyczkiem do kołtunów (ha, co za wynalazek!) ja zaczęłam przemyśliwać głębiej temat higieny  w podróży…

Bezmiar

 Kolejne godziny prowadzę rower po mokrym zapadającym się piachu i wodzie. Pusta plaża, spokojne, delikatnie szumiące morze i ja...To dla mnie czas wielkiej zadumy nad cudownym, nieskończonym światem widocznym w bezkresie morza. I tylko skostniałe od lodowatej morskiej wody stopy zaczynają boleć, przypominając, że oprócz duszy mam i ciało. Może więc czas na postój?
Staruszka siedziała sobie tuż przy linii wody i wpatrywała się w morze. Na mój widok wstała i uśmiechnęła się. 
- dalej przejścia nie będzie - tam jest rzeka. Tu, tym piachem musi Pani wyjść na szosę. A w zasadzie dlaczego nie jedzie Pani ścieżką rowerową, tylko pcha rower plażą?
Uśmiechnęłam się i ja. W tej podróży wiele osób zadawało mi już to pytanie. I wiele razy odpowiadałam już na nie..
- taka zachcianka. Lubię być nad morzem i lubię mój rower. I tylko w taki sposób dało się te dwie rzeczy najskuteczniej połączyć. 
Starsza pani znów się uśmiechnęła. W zasadzie nie wyglądała jeszcze na staruszkę. Była wyprostowana, dobrze zbudowana. Tylko te zmętniałe, zapadnięte oczy zdradzały jej wiek.
Stanęłam, wyjęłam czekoladę, poczęstowałam.  Teraz ja zadałam kurtuazyjne  pytanie:
- a Pani co tu robi?
Kobieta popatrzyła mi głęboko w oczy, potem spuściła zmieszana wzrok. Chwilę milczała. A potem znów patrząc mi w oczy powiedziała:
- sama nie wiem. Chyba czekam na śmierć...
- a chce już Pani umierać?
-nie. Ale nie mam  siły żyć..
Morze. Bezgraniczne w odcieniach błękitu i szarości, groźne spienionymi falami,  głębokie  i szumiące.  Zmuszające do refleksji nad życiem i śmiercią.

Codzienność

W półśnie przeklinam swoją cholerną pasję rowerową - nie, nie wstaję dziś! Mam to w dupie. Po cholerę!? Gdy jednak do mojej głowy zaczyna dobiegać więcej niż jedna myśl wiem, że muszę. Otwieram oczy- ciemno jeszcze. Na rozgrzane kołderką ciało zakładam gacie rowerowe, bluzę, a na czoło pomarańczowe okulary. Piję kawę. Pospiesznie, bo przecież chcę dziś przywitać świt na bagnie. Moim bagnie, tym które odwiedzam tak często, że niezależnie od pory dnia i roku  czuję się tu jak w domu.  Wyjeżdżam w półmroku i w ciągu kilkunastu minut docieram do lasu. Świt wita mnie przepiękną gęstą mgłą i szronem na trawach. Lekki mróz. Siadam na pieńku i łapię tę cudowną energię. Tak, ja wiem i czuję, że właśnie ten moment jest najbardziej magnetyczną porą dnia!

Potem przejażdżka po bagnie. Uwielbiam wyznaczać sobie pośród mokradeł cel, do którego muszę dotrzeć suchą nogą. Z rowerem oczywiście. Nie napiszę, ze jadąc na rowerze, bo w takich chwilach to on na mnie częściej jedzie. Na koniec zwykle noga nie jest sucha, ale cóż to szkodzi - gdy jesteś w ruchu nie zamarzniesz. Przynajmniej przez chwilę. 

Wjazd do wsi - poranna przebieżka dla zaspanych psów. No biegać psiny koło mojej nogi i szczekać wyraźniej - co jest?!

Następny punkt programu - wizyta w opuszczonych chatkach. Jest ich w  okolicy tyle, że naprawdę jest w czym wybierać. Dziś domek w Tomaszewie. W zeszłym roku sprawiał wrażenie świeżo opuszczonego, tej zimy posunął się jednak tak bardzo, że niedługo zniknie...Po co tu wchodzę i czego doświadczam w takich miejscach? Odkrywam Przemijanie...

Z jesienią na ogonie

Stał na środku mostu i czekał tu na mnie. Nie, chyba trochę przesadziłam, bo skąd mógł wiedzieć, że będę tędy jechała? Sama tego jeszcze chwilę wcześniej nie wiedziałam. W każdym razie w tej chwili stał i machał mi z daleka  obydwiema rękoma, uśmiechnięty od ucha do ucha.
Podjechałam na most, zatrzymałam się. Cisza. Słychać tylko szum rzeczki w dole. Przez chwilę przyglądaliśmy się sobie w milczeniu. On - okutany w dwa, może trzy polarki z kamizelką odblaskową na wierzchu. Pucułowata, przemrożona zimą twarz  nie przestawała się uśmiechać. I jego rower - stary, całkowicie zardzewiały, owinięty szmatami - ścierki i linki na kierownicy,  bagażniku, wszędzie.

Na pierwszy rzut oka człowiek- lump.

Lubię lumpów. Ale tych, których "lumpowatość" jest świadomym wyborem (a nie wynikiem uzależnienia alkoholowego - takich niestety najwięcej). Ci ludzie zwykle mają w sobie  pokłady wolności i niezależności.
- a pani to ile ma lat?

No niezłe pytanie, jak na "dzień dobry"...

- 45

- To Pani młoda jeszcze. Teraz to żałuję, że nie zacząłem w Pani wieku...

"Nocna Masakra" czyli podróż po Stumilowym Lesie

Puchatek spacerował w kółko, rozmyślając o czymś zupełnie innym, i gdy Prosiaczek zawołał go, Miś przystanął.
- Jak się masz? A co tu robisz?
- Tropię - odpowiedział Puchatek.
- A co tropisz?
- Coś, coś, coś - odparł tajemniczo Puchatek.
- A co, co, co? - spytał Prosiaczek podchodząc bliżej.
- Właśnie że nie wiem.
- A jak ci się zdaje?
- Będę musiał trochę poczekać, aż to coś wytropię, i wtedy się dowiem - odparł Kubuś Puchatek (....)

"Chatka Puchatka"  Alan Milne

Z listopadowym wiatrem

No i znów odezwała się we mnie dusza włóczęgi. Musze jechać żeby wyciszyć się i złapać życiową równowagę. Nie mam  pomysłu gdzie -  niespecjalnie pociąga mnie teraz zdobywanie punktów na mapie. Interesuje mnie sama  podróż, droga, przygoda. Postanawiam więc jechać w kierunku wiatru - o tej porze roku, gdy chłód, deszcze i śniegi są i tak dużą upierdliwością , ta decyzja może okazać się być słuszną.
Wiatr będzie zmienny. W dniu wyjazdu będzie wiał na południowy wschód. Zabieram namiot, karimatę, śpiwory i ruszam właśnie w tym kierunku.

Wrona na wyścigach

Mój kolega zaproponował, żebyśmy pojechali na "Harpagana" - zawody w jeździe w terenie na orientację. Chyba nie lubię się ścigać (choć prawdę mówiąc nigdy nie próbowałam), ale wyobrażam sobie, ze wesoła jazda z kompanem po lesie w poszukiwaniu jakiś punktów może być fajna. W 12 godzin mamy odnaleźć 20 punktów. Przewidziany do pokonania dystans to około 200 kilometrów. Ja będę od tempa jazdy, Krzyś ma nawigować.

O 6 rano (gdy noc jeszcze wygrywa z dniem) rozdają nam mapy i ruszamy. Dwustu rowerzystów. Mój kompan znika mi po dwóch minutach (myślę, że od początku miał taki plan, tylko mi o tym nie powiedział) Dzwonię, nie odbiera. Zostaję więc sama...Staję, biorę latarkę. Jakieś czerwone kółeczka na mapie. Mapie to dużo powiedziane. Na jakiś kreskach, kropkach i przecinkach. Co robić? Nie mam kompasu, licznika, nawet okularów żeby obejrzeć detale tej mapy...no dupa. Wracać? Bez sensu. Ale ja przecież błądzę nawet jak jadę z GPS -em ! To taki wesoły defekt genetyczny...

Morskie opowieści...

To spontaniczna podróż. Korzystając z okazji, że zostałam wyciągnięta na zawody pod Kościerzynę postanawiam kilka następnych dni spędzić nad morzem.  Inaczej niż zwykle - bez przygód i setek kilometrów na rowerze. To ma być spokojna podróż w całkowite wyciszenie...
Tak więc po skończonych wyścigach pakuję na rower sakwy (o rany, jestem coraz bardziej "wygodnicka" - ze 25 - 30 kilo się tego uzbierało!)  i ruszam czym prędzej w podróż na puste plaże - Słowiński Park Narodowy to moje ulubione odludzie.

Widok morza zawsze mnie rozczula. Tak jest i tym razem. Słońce, kompletnie pusta plaża (którą rozdziewiczam śladami opon na piachu), fale i monotonny szum. Siadam i płaczę ze wzruszenia - dziś to wszystko jest moje!

Robię zapasy jedzenia i w drogę. Na zachód. Plażą, po piachu. Warunki idealne. Ubity piach niesie niczym autostrada. No może z tą autostradą to przesadziłam, ale jest szeroko i jedzie się z niewielkim tylko wysiłkiem.

Rodzina na Bałkanach

Serbia to podróż moich marzeń. Podróż, której nigdy nawet nie planowałam, ale która śniła mi się po nocach...Dziś ruszamy tam na wakacyjną wyprawę rowerową całą rodziną:

Estera - 7 lat. Dzielna, uparta kobieta. Postanawia odbyć tę podróż w sukience. A że pozwalam jej zabrać na wyprawę tylko jedną (i to po negocjacjach), to ma ją na sobie od pierwszego do ostatniego dnia. Z wyjątkiem nocy oczywiście, gdyż zimno nakazuje wtedy włożyć na siebie wszystkie pozostałe rzeczy.

Wolność kocham i rozumiem

Wieczór, a w zasadzie już noc. Za mną kolejny upalny dzień rowerowej tułaczki. Gorącej tułaczki z potem na plecach i powiekach. Właśnie ze względu na upał zaczęłam odpoczywać w południe i przedłużać jazdę do nocnych chłodów.

Przede mną las, nade mną miliony gwiazd. Cisza, żadnych samochodów ani ludzi. Czuję, że nie chcę już dalej jechać. Chcę, by  ten mroczny las był dzisiejszej nocy moim  domem. Skręcam z szosy w pierwszą napotkaną ścieżkę. Jadę 10, może 15 minut piaszczystą drogą. Schodzę z roweru, wyłączam światło i zanurzam się w mrok. Słyszę spłoszone moją obecnością zwierzęta i  szum drzew nade mną. Czuję zmęczenie, wyciszenie i wielki spokój..

Praktycznie po omacku rozbijam namiot, wskakuję do środka i natychmiast zasypiam. A kąpiel? A mycie zębów? Było, było, kąpałam się w pięknym, dzikim jeziorku jakieś dwie godziny temu...

Budzi mnie świt i spadające z drzew na namiot krople wody. Rosa czy deszcz? Wychodzę żeby to sprawdzić. Jednak rosa...Rozglądam się i widzę, że znajduję się na środku  jagodowej polany. Zabieram się więc za jedzenie. Dopiero po kilkunastu minutach uprzytamniam sobie, że  zamiast biegać półnaga na czworaka po kępach jagód  powinnam spać  - jest dopiero 4.30. Wyciągam śpiwór z namiotu, kładę się na nim i znów spokojnie zasypiam...

Budzi mnie upał i włochata gąsienica chodząca po mojej nodze. Piję zrobioną na kuchence gazowej kawę, słucham doskonałej muzyki, podglądam życie mrówek  i zastanawiam się, jak piękną podróż przyniesie mi dzisiejszy dzień...

Tak właśnie wygląda moja wolność. Wolność, bez której się duszę....

Maraton

Noc Świętojańska. Mój wianek spłynął z prądem pewnie ze dwadzieścia pięć lat temu i nie mam już co puszczać. Czekają mnie więc same nudy. Trzeba wymyślić inne zajęcie, wykorzystujące potencjał najdłuższego dnia w roku...

E-podróż

Wschodnie rubieże. Asfalt skończył się jakieś pięć kilometrów temu, teraz ścianą lasu skończyła się bita droga. Do granicy z Białorusią zaledwie kilometr.. Wioska w której jestem to ze dwadzieścia, może trzydzieści drewnianych, małych domków. Na podwórkach czyściutko, trawa przystrzyżona. Dzieci tylko przed kilkoma domami, bo  młodych, którzy by płodzili  tu mało - pouciekali  za pracą. 

Siedzę jak zwykle na ławeczce przed sklepem GS (z bułką i pomidorem w ręku) - to moja sprawdzona już formuła na kontakt z ludźmi. Gorąco, powietrze jakby zastygło w miejscu. Powiewają tylko wiszące na wejściu do sklepu sznurki zrobione ze starych firanek. Serka wiejskiego tu nie ma , generalnie niewiele  jest. Bo i pieniędzy we wsi niewiele, to ludzie tylko po chleb i olej tu przychodzą. No i na piwo. Obok mnie jak przed każdym wiejskim sklepem męskie towarzystwo popija. Dziś w większym składzie, bo i  święto wyjątkowe - alkohol za darmo, Mikołaj stawia.

Mikołaj ma na oko koło 60-tki, spalone słońcem, zorane czoło, stare gumiaki i dwie małe świnie, które przybiegły za nim pod sklep. Ma też 6 hektarów ziemi. Zdałby te hektary państwu i poszedł na rentę, ale jeszcze za młody. Więc tak sobie żyje z tymi świnkami, psem, kotem, chwastami na  nieoranym polu i czeka na "swoje lata".  A gdy tak zajmuje się czekaniem, czas nieubłaganie zwalnia... Jednak dziś Mikołaj nie martwi się tym za bardzo, bo świętuje  "ruskie imieniny".

To takie nietypowe święto. Imieniny ma w grudniu, jak większość polskich Mikołajów, ale dla osób prawosławnych 22 maja  to duże wydarzenie - Nikolaj z Miry to jeden z ważniejszych świętych. Tak więc nasz gospodarz ma dziś drugie  imieniny i stawia. Również mi. Ja jednak na soczku pomidorowym poprzestaję.

Ze sklepu wychodzi starsza kobieta. Schludnie uczesana, ubrana na czarno. Wypytuje jak wszyscy po co jadę, gdzie śpię.

- Ty byś lepiej naszu podorożniczku porządnie nakarmił, a nie bułkę suchą będzie jadła!

Pięć minut później ta sama kobieta idzie  wyprostowana po drodze  z talerzem zupy w ręku.

- ja tu sołtysowa jestem. I w mojej wsi  nikt, nawet obcy głodny siedział nie będzie!

To mówiąc wyciąga z kieszeni łyżkę  i kładzie przede mną..

Takie jest wschodnie pogranicze - ludzie, mimo że biedni  są życzliwi i otwarci jak nigdzie indziej, a  wyznania i obyczaje mieszają się naturalnie jak dwie wpadające do jednego koryta rzeki..

Ruszam, o wschodzie..

No i jutro jadę na wschód.  Mimo, że ciągle jeszcze  w pracy,  moje myśli krążą już całkowicie wokół tej przygody. Mam nadzieję, że będzie szalona i mnie jak zwykle zaskoczy!
Wiem, ze im mniej planuję, tym jest przyjemniej. Ogólnie: najpierw do Terespola (ok 230 km), potem  wzdłuż granicy na północ. Jak dam radę ( lub przygoda mnie gdzieś po drodze "nie wchłonie") to aż do Suwałk. W sumie około 680 km.
Spać zamierzam gdziekolwiek -  namiot, woda w butelce i papier toaletowy zapewnią mi całkowitą niezależność od jakiejkolwiek cywilizacji...
Pięć intensywnych dni podróży. Mam cudowną wiosenną formę, więc mam nadzieję, że podołam!

Chciałabym napisać o ludziach, którzy wspomagają mnie przy każdej mojej wyprawie. To Państwo Ewa i Grzegorz Jaroszewscy, prowadzący  (z pasją i oddaniem) sklep rowerowy w naszym mieście. Po mojej "zimowej wyprawie" przywitali mnie  jak bohatera i powiedzieli, że nie wezmą ode mnie złotówki za naprawę i konserwację roweru...i tak jest w dalszym ciągu... za każdym razem gdy jestem u nich służą mi nie tylko fachową pomocą, ale i wspierają dobrym słowem. A ja płonię się - chwali mnie dziesięciokrotny mistrz Polski i brązowy medalista mistrzostw Świata w kolarstwie przełajowym!

Nałóg

Jedziemy na święta. Tuż przed odjazdem Piotr informuje mnie, że roweru nie bierzemy,  bo "zniknę" na długie godziny. A święta są chwilą przeznaczoną dla rodziny...
Prawda...
Najpierw ukrywana rozpacz, potem panika - co ja będę w takim razie robiła?
- żarła i spała.  Jak wszyscy- z uśmiechem odpowiada mi mąż..
Na szczęście chwilę później przychodzi olśnienie.
Zawijam kask w kurtkę rowerową i pakuję na dno torby. Na to garnek z bigosem i święconkę. Dobrze będzie!
Po dotarciu na miejsce kontrola w stodole - uf....jest jakiś rower, mogę spać,  spokojnie!