Klucz do szczęścia

Nieprzytomna jestem. Wiecznie coś gubię, potem szukam. Na przykład od roku  poszukuję kluczy do samochodu. Podobno to ja je zgubiłam - nie wiem, nie pamiętam. Poczuwając się jednak do winy przeszukałam wszystkie zakamarki domu trzykrotnie. Klucze jednak pozostały w ukryciu, drażniąc swoją nieobecnością Piotra. Mniej więcej raz w tygodniu otwierając rano samochód "zapasowym" słyszę więc syczenie:

- znalazłabyś w końcu te klucze!

Ostatnio mąż doszedł nawet do wniosku, że czas sprzedać dom, bo przy przeprowadzce z pewnością się znajdą...

Nie jestem jednak jedyną nieprzytomną  osobą w domu. Doskonale pokazał to dzisiejszy dzień..

Pierwszy wstał Bazyli. Miał kłopoty ze znalezieniem garnituru (a tu zaskoczył go początek roku szkolnego), ale jakoś sobie poradził. W ostatniej chwili przed wyjściem okazało się, że nie ma również legitymacji i biletu miesięcznego, dostał więc kasę na bilet jednorazowy. Druga wstała Estera. Dziś pierwszy dzień z nową panią w szkole, chciała wyglądać pięknie a tu szczotka do włosów znikła....szukamy więc. Raban poszukiwawczy  w porę obudził Klemensa (zapomniał nastawić budzika), który stwierdził brak garnituru (był jeszcze poprzedniego dnia wieczorem!)
Dzwonię do Bazylego - zagadka rozwikłana- to on zabrał garnitur Klemensa. Nie zdążył się do tej pory zorientować, że ich garnitury wyglądają bardzo podobnie.
Młodzież  powinna już wychodzić do szkoły, Klemens stoi jednak w samych gaciach i nigdzie się nie wybiera - nie ma co na siebie włożyć, bo jego strój galowy wyjechał do Warszawy. Na ratunek przychodzę ja - wyciągam z szafy garnitur ślubny Piotra. Tu przypominam sobie  chwilę ślubu z moim przystojniakiem i uświadamiam sobie, że właśnie  dziś mija 18-ta rocznica tego wydarzenia!  No i że nie mam dla mojego ukochanego żadnego prezentu. Cholera, głupio tak. Jak to możliwe, że zapomniałam?..
- mamo, pośpiesz się - wyrywa mnie z chwilowego zawieszenia umysłu Klemi.
Podając synowi marynarkę ojca słyszę, że coś dzwoni w jej kieszeni. Obrączki? Nie, te zgubiliśmy zaraz po ślubie. Zaglądam z zaciekawieniem w ciemną czeluść...
Kluczyki do samochodu! Cóż to za prezent dla męża! No i dla mnie też - choć w dupie mam fakt, którym kluczykiem otwieram samochód,  to teraz ja będę mogła wypominać  mu te kluczyki przez najbliższy rok!