Dobre intencje, czyli list z drogi.

        Poranek. Drewniany  termometr, który dostałam wczoraj w sklepie spożywczo-przemysłowym  "Eden"  pokazuje minus 13 w środku (czyli w namiocie) . Nie chcę nawet myśleć o tym, co na zewnątrz!  Nie chcę również myśleć o tym, że będę musiała wyjąć ze śpiwora coś więcej oprócz głowy. Serfuję więc sobie  ze łbem w śpiworku  po internetach (wrzuciłam wczoraj przed zaśnięciem moje  zdjęcie w namiocie  na FB. Chwalą że jestem dzielna. To grzeje moje ego, ale ciała nie chce), ale  kiedyś i tak  trzeba wynurzyć się, otworzyć namiot i wystawić na zewnątrz kuchenkę z wodą.. 

No dobra, ręce na kołderkę! 

Chwilę później (nie wyjmując dolnych partii ciała ze śpiwora) piję cudownie gorącą kawę i jem   kanapki z serem (zabrałam chleb i dodatki do śpiwora, by dało się je rano pokroić i zjeść w formie nie zmrożonej. Trochę się zgniotły, ale jak smakują!) 

W końcu wstaję. Zakładam kurtkę (to oprócz butów jedyna rzecz którą zdjęłam wieczorem przed spaniem) i wychodzę na zewnątrz.

Ręce boleśnie grabieją nim  zdążę się wysikać. Rękawiczki! Gdzie jesteście!? 

Wokół drzewa pękają od mrozu - dźwięk ten słyszałam kilka razy w nocy,  brzmiał jak odgłosy  siekiery połowiącej pieniek.

Więc to jednak nie Czarny Drwal (który pod osłoną nocy szukał odpowiednich drzew do ścięcia) a jedynie Matka Natura. Wyobraźnia przegrała..

Pakuję graty w sakwy. Jeszcze tylko dłuższa droga przez zaspy do szosy (hm, nazywanie o tej porze roku  tego lodowo - śnieżnego czegoś szosą to chyba nadużycie) i mogę znów pędzić rowerem w nieznane.

Droga lekko z górki, nie będzie dziś rozgrzewki. Nim dojeżdżam do wyglądającego  na wymarłe miasteczka (jest niedziela, 8.30 i siarczysty mróz - na ulicach nie ma  żywej duszy) jest mi  znów zimno. Pusto, ale przejeżdżając  przez rynek widzę kątem oka drobnego pijaczka (no naprawdę niewyrośnięty) konsumującego "płyny". To znaczy, że gdzieś tu jest czynny sklep i  będzie chwila ciepła!!

- ło Matko Bosko,  wszelki duch Pana Boga chwali, żeby na taki mróz rowerem?! - krzyczy na mój widok sprzedawczyni, po czym podaje mi krzesło, herbatę i pączka własnej roboty. 

Rozmawiamy o covidzie, o padających interesach, Panu Bogu co to wszystko zesłał na coraz gorszy  świat. No i na koniec o mojej podróży. 

- a Pani to w jakiej intencji jedzie? Bo ja w zeszłym roku na pielgrzymkę jak poszłam.. 

Cholera, nie mam intencji. A pewnie należałoby mieć. Bo nie mam serca powiedzieć, że robię jej kłopot tak zwyczajnie, dla własnej przyjemności. Szukam więc w głowie rzeczy i spraw trudnych, które mnie przerastają i nie dają się rozwiązać tradycyjnymi metodami.

- w intencji dobrego przyjaciela jadę.

Kobieta za ladą popatrzyła podejrzliwie:

- pije czy chory? 

- umarł. 

- niech mu ziemia lekką będzie! A z  taką pani pomocą to go w Raju sam św. Piotr przyjmie i oprowadzi!

Nie wierzę w Raj. W Piekło też nie wierzę, choć od czasu do czasu mam wrażenie że bywa ono tu, na Ziemi. Ale skoro  sprzedawczyni  mówi o Raju dla Pawła, to  niech się stanie! Amen. 

-