Strach

  Lekko zmierzcha gdy docieram do leśnego koczowiska Pana J. Specjalnie tytułuję go "pan" - to dla podkreślenia jego nadszarpniętego bezdomnością człowieczeństwa. Gdy dochodzę do namiotu słyszę rozmowę. Nie, to chyba nie rozmowa - głośno myśli, co zjadłby na kolację.

 - dzień dobry! -  prawie krzyczę by przebić się przez hałas odbijających się od folii pokrywającej namiot kropli deszczu ze śniegiem

Umilkł.

- dzień dobry, to ja, Weronika

- a, to pani! - wolno rozsunął wejście do namiotu i wystawił głowę

- przyniosłam wodę i ciepły śpiwór

- o dziękuję nie trzeba było. Mam tu wszystko. 

Otworzył szerzej namiot by pokazać wnętrze. Buchnęło mocnym, gęstym i przetrawionym smrodem papierosów.

 - o tu mam dwa koce, tu kołderka. Ciepło tu mam. Tylko jak wyjść trzeba to mrozi już czasem. Ale w nocy nie wychodzę. Nawet jak mi się chce sikać to nie wychodzę, tylko do tej butelki po wodzie (co ją u Pani Ani kupuję za 1,50) robię.

Tu wskazał na sporą, pewnie ze trzylitrową  butelkę wypełnioną do połowy żółtą cieczą.

- Wiem, znam, też tak robię..

Spojrzał z niedowierzaniem. Przez kolejną chwilę znów słychać było tylko deszcz. 

- myślałem, że jak zacznę o sikach to pani sobie pójdzie..

- wystarczy powiedzieć. Odejdę i bez sików.

- nie, jak się pani sików nie boi to niech zostanie. Herbaty, papieroska?