poniedziałek, 4 września 2017

Dzika natura

Poznałam ich w drodze – ja rowerem, oni terenowym samochodem. Zatrzymałam się w sklepie w poszukiwaniu czegoś jadalnego, oni już tam byli. Na mój widok wydali okrzyki zachwytu, po czym wyściskali jak dobrego znajomego. No, bo mój blog, rower, tułaczka bez celu – oni to kochają! Nie będę ukrywała, że mój blog nie jest powszechnie znany, a ja nie przywykłam do takich powitań.  Nie napiszę  też, że takie sytuacje są mi obojętne – to bardzo miłe uczucie. Gdy więc zaproponowali wspólny nocleg gdzieś w plenerze, mimo potrzeby samotności nie odmówiłam. Ale umówiliśmy się, że spotkamy się w lesie dopiero wieczorem – w ten sposób i ja, i oni mogliśmy realizować swoje odmienne plany jeszcze przez pół dnia.
   Było już ciemno, cicho, gwiazdy nad głową, ciemny zarys lasu i jeziora wokół. Nie zdążyłam jednak poczuć do końca klimatu miejsca noclegu, gdy moi nowi znajomi wyciągnęli z samochodu wielką lampę na akumulator i oświetlili cały teren. To dla bezpieczeństwa podobno. Pewnie – światło było tak mocne, że widać nas było zapewne w promieniu kilku kilometrów. Nawet blask ogniska zginął zamroczony reflektorem. Dla pełnego bezpieczeństwa potrzebna była jeszcze głośna muzyka, całkowicie tłumiąca szum lasu i wiatru na jeziorze. Po co więc było jechać w magiczne, dzikie miejsce, skoro zagłuszyliśmy całkowicie jego piękno swoją obecnością?
Nasza cywilizacja coraz bardziej oddziela nas od przyrody. Nie przebywając w naturze na co dzień, zaczynamy się jej bać. W konsekwencji nie potrafimy tu przebywać jako cichy gość – z atawistycznego strachu przed nieznanym musimy narzucić swoją obecność tak, by to natura się nas bała.

Gdy tak siedziałam sobie nocą oddzielona od tego co wokół  pomyślałam, że my - podróżnicy rowerowi, jesteśmy cudownym reliktem tego świata. Już sama forma podróży jest zaprzeczeniem pośpiechu, w jakim żyje świat. Dodać do tego nieunikniony i prawdziwy kontakt z przyrodą (choćbyśmy nie wiem jak chcieli, reflektor i magnetofon nie zmieszczą się nam do sakw), i otrzymamy archaiczny, ale jakże piękny przepis na doznawanie świata! 

Rowertowur 8/2017

7 komentarzy:

  1. Podpisuję się pod każdy słowem - obyśmy, jako ten relikt, przetrwali jak najdłużej! :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Też rozumiem bezpieczeństwo jako bycie niewidocznym. Za dużo się naczytałam książek o Indianach stąpających tak, że nie trzaskały pod stopami gałązki. Uczyłam się tak chodzić w dzieciństwie i mi się udało. Potem zapomniałam, ale umiem się bezszelestnie poruszać, jeśli chcę. I straszę ludzi, o zwierzętach nie wspomnę. Jak się za cicho chodzi, to uciekają spod nóg w ostatnim momencie. ;)

    OdpowiedzUsuń
  3. Straszne są dla nas rzeczy nieznane, nie rozumiane. Werble prowadziły żołnierzy na bój, by zagłuszyć w nich strach. Lęki staramy się zwalczyć agresją i hałasem. Zachowujemy się często jak ten kundel mały, ujadaniem prowadzący nas przez całą długą wieś, gdy inne wielkie, silne i mądre obecność naszą kwitują dostojnym, wymownym milczeniem.

    OdpowiedzUsuń
  4. Renifer, myślę podobnie. Wewnętrzny spokój jest cichy. Wewnętrzny strach ujawnia się w krzyku.
    Wszystkim zatem życzę ciszy w życiu : ) i oczywiście niezapomnianych przygód rowerowych.

    OdpowiedzUsuń
  5. Oj wrono, wrono...chyba grzech megalomanii popełniasz. Doskonale rozumiem Twoje dążenie do samotności, tęsknotę za ciszą i spokojem. Rowerzyści nie są jednak "narodem wybranym". Podobnych atrakcji doznać można wędrując pieszo, czy kajakiem. Wspaniała jest cisza w szybowcu, albo w balonie - a widoki jakie... Przypuszczam, że przykładów jeszcze trochę by się znalazło. Tu człowiek decyduje,
    nie sprzęt. Pozdrawiam serdecznie. :)
    Marek

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Oj, Transatlantyku, to jest krótki felieton do pisma rowerowego, więc taką formułę musiał dostać. Oczywiście że świat pięknych uniesień nie kończy się na rowerze. Ale z pewnością się tam zaczyna ;)

      Usuń
  6. PS. Właśnie zobaczyłem Twój wpis o wędrówce kajakiem. :)

    OdpowiedzUsuń