Pani W Kapeluszu

Dziewiąta wieczorem. Przemierzam pospiesznie rowerem ulice  miasta. Myślami jestem  już w moich ukochanych leśnych zaułkach. Czerwone światło. Staruszka w eleganckim słomianym kapeluszu sunie sprawnie po pasach. W ręku ciężary. Schodzę, zabieram babci siaty i proponuję, że odprowadzę do domu..

- ale to daleko, nie wiem czy ma pani czas -  mówi niska  kobieta o niebieskich, wyblakłych oczach.

- nie ma sprawy, mam dużo czasu.

Po drodze dowiaduję się, że babcia ma prawie sto lat, i mieszka sama w  domu z ogrodem. No i czuję, że siaty nie są za lekkie...

Faktycznie, blisko nie jest. Po półgodzinnej podróży stajemy przed dużym ceglanym domem.

- To tu. Proszę , niech pani wejdzie, pokażę Pani mój piękny dom. Ojciec dostał go do wykończenia w 40 r, gdy Niemcy wysiedlili nas z  mieszkania.

Krętymi schodami wchodzimy na pierwsze piętro
- na parterze też jest mieszkanie, ale tatuś zaplanował dla nas pierwsze piętro i tak już zostało...

Wita mnie smród kotów i urbeks. Taki klasyk  który znam - brud, nieład, poodklejane tapety, odchodząca farba, książki, gazety, ubrania, wszystko niby poskładane, ale jest tego wszędzie i na wszystkim tak dużo, że razem powstaje wrażenie chlewu. I wszystko się lepi. A na starych, ledwo trzymających się ścian fotografiach  historia rodziny - powstania, wojny, śluby, podróże...

- proszę usiąść, już robię Pani herbatę...

Godzinę trwają przygotowania do herbatki. Woda, szklanki , cukier...tu życie odbywa się w zwolnionym tempie. Na koniec,  wśród obdrapanych ścian, brudnych krzeseł, stert ubrań  i drących ryje kotów  siadamy  przy "ceratowym"stole.

- ten kubeczek co mi Pani podała zupełnie nie pasuje na tę okazję - przeciągnęła palcem po rancie - taki gruby, niesforny..Trzeba było może sięgnąć półkę wyżej, po coś bardziej gustownego...

Tej nocy przy spleśniałych ciasteczkach wyciągniętych ze starej szafy  zawitała do mnie Wielka Historia. Ta dziewiętnastowieczna, powstańcza (brat dziadka był słynnym generałem w Powstaniu Warszawskim), ta pierwszo i drugowojenna. I ta powojenna, pokazująca niezwykłe losy staruszki i jej najbliższych...

- Wie Pani , dwa dni temu miałam urodziny. I poprosiłam takiego pana, co się mną tu opiekuje, żeby spełnił mi marzenie mojego życia.  No i spełnił. Zaraz Pani pokażę..

Znów kręte, strome schody. A potem ogród. Tu w ciemnościach dostrzegam......hamak. Pani W Kapeluszu grzecznie przeprasza mnie za brak taktu, i kładzie się w nim. Na jej twarzy pojawia się cudowny dziecięcy uśmiech...

- widzi Pani, dla takich chwil wciąż jeszcze żyję!