Komin

  Strach? Nie, nie mam go chyba za wiele. Za to uwielbiam robić rzeczy, których jeszcze nigdy nie robiłam...


Nie wiem, ile szczebli pokonałam, nie liczyłam. Łapałam świeży powiew  wiatru i oczywiście adrenalinę. Powoli, ostrożnie,  zatrzymując się  co pewien czas by dać odpocząć dłoniom. Tak tak, wchodząc na 160-cio metrowy komin to właśnie dłonie męczą się najbardziej. Przynajmniej mi - niedoświadczonej wspinaczce, która zbyt mocno ściskała szczebelki drabiny by nie odpaść...

  Gdy znaleźliśmy się na górze, przypięliśmy się karabińczykami do stalowej konstrukcji i rozejrzeliśmy się wkoło. Niesamowite: lasy po horyzont, maleńka szosa gdzieś w dole. I choć nad nami takie same niebo jak zwykle, to takie widoki to chyba tylko z samolotu, a my tu siłą własnych mięśni dotarliśmy!
Koniec tej  przygody nie był już taki fajny: mimo że komin był ogólnodostępny i znajdował się poza miastem, przyjechała po nas straż pożarna i policja. Po co? Ktoś się chyba o nas bał...
Panowie zdziwili się jednak bardzo, że u komina nie spotkali młokosów, a starszą panią z  obstawą. Strażacy pogratulowali, policjanci spytali się "po co?".
No jak to po co?!  Weszłam w wiek, kiedy należy mocno przyspieszyć by zdążyć zrealizować  wszystkie marzenia. No więc nie czekam, gdy przychodzi okazja, nie myślę za wiele, działam.


Staszku i Pawle -  serdecznie dziękuję Wam za tę przygodę oraz za zabezpieczenie techniczne wspinaczki.