Telegram

  Dawno, dawno temu, gdy nie było jeszcze komórek  (ale mój rower już z pewnością był), ludzie musieli żyć jakoś inaczej. Rodzicie nie wiedzieli, gdzie aktualnie przebywają ich dzieci, a te nie mogły zadzwonić do nich i poprosić o podwózkę do domu (tak, tak, Eska, o Ciebie tu chodzi ;)), bo zimno. Nie można było również poskarżyć się na bieżąco, że kolega ciągnie za włosy na przerwie, czy też nie wychodząc z domu zamówić pizzę. Naturalnym więc było, że wszyscy byliśmy bardziej bardziej ruchliwi i samodzielni.

Może to brzmi niewyobrażalnie, ale w tych odległych czasach tylko nieliczni mieli w domach telefon. Najszybszą i najskuteczniejszą formą kontaktu z przebywającą daleko osobą był więc telegram, który zwykle dochodził w dobę. Musiał on jednak zawierać  krótką i zwięzłą informację, bo każde słowo kosztowało krocie.

Gdy wyprowadziłam się z domu moim rokrocznym zwyczajem było wysyłanie telegramów do rodziny na urodziny. Najciekawszy był ten do mamy: "Domek, górka, lasek szkoła"- tak w skrócie wyglądałoby wtedy spełnienie jej marzeń. Używając większej ilości słów życzyłam mamie kupna wymarzonego domu na bieszczadzkich leśnych wzgórzach, z możliwością pracy nieopodal.

Moje samotne rowerownie zaczęło się już w erze komórek. Co prawda woziłam jeszcze ze sobą mapnik (a błądzenie było nieodłączną częścią każdego dnia), ale w sytuacjach awaryjnych mogłam zawsze zadzwonić do męża i powiedzieć: jest źle, przyjeżdżaj. Jednak z powodu wysokich kosztów połączeń dzwoniłam jedynie w trudnych chwilach. Dziś nie tylko muszę się raz na jakiś czas zameldować (a jestem przecież dużo bardziej "dorosła" i samodzielna nie mniej), ale też układając się do snu w moim namiociku muszę przesłać mężowi sms-a z położeniem GPS.  Dlaczego tak? Niektórzy mówią, że świat stał się bardziej niebezpieczny. Nie sądzę - to my jesteśmy bardziej zastraszani.

Ale do rzeczy: Jako że mam w sobie wielką potrzebę swobody działania, na kolejną późnojesieną włóczęgę postanowiłam nie zabierać ze sobą telefonu i gps-a. Jak wolność, to wolność! Mąż protestował, jednak ponieważ była to prosta wycieczka w Polskę jakoś przeżył.

Błądziłam  więc sobie szczęśliwa po zmarzniętych polnych ścieżkach próbując znów nauczyć się czytać papierową mapę.  Strzepywałam szron z namiotu o poranku, słuchałam szumu lasu. Tylko ja wiedziałam gdzie jestem. Tylko ja, rower i przygoda, bez goniących mnie problemów z pracy i domu. Cisza.Czas się zatrzymał, a może nawet cofnął do czasów sprzed ery komórkowej. Po jakimś czasie pomyślałam jednak, że może jednak rodzina martwi się o mnie. Postanowiłam więc w najbliższej miejscowości udać się na pocztę i staromodnie wysłać mężowi krotki telegram o treści" "żyję".

Ani wioska, ani stara poczta nie różniła się specjalnie od tych sprzed dwudziestu-trzydziestu lat. Mogłam więc dalej trwać w mojej podróży w czasie. Z tego snu wybudziła mnie jednak  młoda pani w okienku:

- telegram? Nie mamy już takiej usługi.

Rozmowy też już nie można było zamówić. Pozostało mi więc chyba tylko rozpalenie ogniska i nadanie informacji przy pomocy znaków dymnych. 

Co za czasy...Chyba jednak ponownie zamontuję na kierownicy uchwyt na komórkę - w moim dzikim świecie ani rusz bez techniki....

PS. Dla tych, co czekali na znaki życia na stronie (i zastanawiali się co u mnie) donoszę w telegraficznym skrócie: żyję :)