Nowy Rok

     Skończył  się rok i nadchodzi czas podsumowań. Tak przynajmniej mówią. Ja staram się nie podsumowywać zbyt wiele. Bo po co? Jak było dobrze, to nie muszę sobie tego w pamięci odświeżać. Jak było źle, po co do tego wracać? Same podsumowują mi się jedynie zapisywane gdzieś w sieci kilometry przejechane na rowerze. Co widzę w tym roku? Lekki spadek ich liczby, z którego jestem w gruncie rzeczy zadowolona. Bo nie jest tak, że poświęciłam rowerowi mniej czasu – jeździłam dużo, za to wolniej, uważniej. Wnikliwie obserwowałam przyrodę, zagłębiałam się w ciszę natury. Uwierzcie mi, to pochłania, szczególnie zimą...

Dwa lata temu pojechałam pierwszy raz na samotną zimową wyprawę rowerem. Śniegu nie było jeszcze zbyt wiele, ale to właśnie wtedy poczułam, że wielu rzeczy w życiu nie robię przez siedzące głęboko we mnie ograniczenia. Myślę: nie dam rady, nie umiem, nie potrafię, to nie dla mnie. I przenoszę swoje ciche marzenia na półkę z napisem „wizje niewykonalne”. Ta pierwsza zimowa wyprawa była dla mnie przełomem – okazało się, że jestem samodzielna i niezwykle silna. I jeśli tylko będę chciała, mogę góry przenosić. Tak więc zaczęłam rozwijać tę moją zimową pasję. Do sakw pełnych ciepłych ubrań dorzuciłam namiot, cieplejszą karimatę i jeszcze jeden śpiwór. Kupiłam też dodatkowe wełniane skarpety. Z ubraniem zewnętrznym nie miałam problemów – zwykle zakładam kupiony kilka lat temu strój narciarski i zwyczajne, ciepłe buty. 

Co mnie w zimie pociąga? To oczywiste: magia chwili. Budzę się o świcie okutana w dwie warstwy śpiworów. Czapka na głowie, ręce schowane wzdłuż tułowia. Gdzieś pod karimatą czuję wystający korzeń – to zapewne wynik pośpiesznego rozbijania namiotu wieczorową porą. Muszę to robić szybko, żeby nie ostygnąć nadto po podróży.
Leżę tak sobie w bezruchu na plecach i słucham. Jest bezwietrznie. Padające powoli płatki śniegu delikatnie uderzają w dach mojego niewielkiego namiotu, gdzieś niedaleko słyszę charakterystyczne skrzypnięcia na śniegu – to zapewne przechadzają się leśne zwierzęta. Nie chce mi się ruszać. Kocham ten mój mały, tymczasowy domek…

Po dłuższej chwili wyciągam kuchenkę gazową i robię kawę. Nachylam się nad ciepłym parującym kubkiem, by zanurzyć się w najcudowniejszym zapachu świata!

Z trudem otwieram namiot – wejście kompletnie zasypane śniegiem, mroźne powietrze wbija się gwałtownie do mojej ciepłej przestrzeni. To, co na zewnątrz, widzę po raz pierwszy – gdy dotarłam tu poprzedniego dnia, panowały już absolutne ciemności. Co widzę? Las. Wkoło cudowne białe choinki, ślady zająca prawie przy samym wejściu do namiotu. Pod drzewem nietypowy bałwan – to mój rower całkowicie zasypany śniegiem. Owijam się szczelniej w śpiwór i uśmiecham się do siebie - sama sobie ten Raj wyczarowałam!

Spełnienia marzeń w Nowym Roku Wam życzę!

tekst ukazał się w  piśmie  "Rowertour" 12/2015