patriotka

Jestem trochę stara, trochę sucha, trochę bezczelna,  nie mam moherowego beretu i nie jestem patriotką. W każdym razie nie w naszym, powszechnie rozumianym polskim wydaniu...

Niedawno znajomy chwalił się, że jego trzyletni syn na pytanie kim chciałby zostać odpowiedział, że Polskim Żołnierzem. Dumny ojciec wypiął pierś - wychowuje patriotę. Ten mały gdy dorośnie walczył będzie dzielnie z karabinem w dłoni broniąc języka naszego,  naszej ziemi, bogactwa i honoru . Być może zginie, być może  uda mu się zabić wroga.

Zabijanie..
Gdy tyczy zwierząt to bywa normalne i akceptowalne (zabij świnię, krowę, kurę) lub wynaturzone, uprawiane tylko przez zwyrodnialców (zabij psa, kota, konia).  Dajemy sobie przyzwolenie do zabijania wtedy, gdy jest ono nam "po drodze". Jedzenie jest podstawą tego przyzwolenia? No niekoniecznie. Spróbuj bowiem zjeść tego zabitego psa, a dopiero będziesz miał za swoje...

Przyzwolenie na zabijanie człowieka jest podobnie wybiórcze. Generalnie nie zabijasz, ale zabić możesz  wtedy, kiedy  Tobie chcą coś zjeść. Co? Na przykład Ojczyznę.
Tak więc masowo uczymy nasze dzieci, że " V- Nie zabijaj" ma swoje  wyjątki. W imię patriotyzmu, przy pełnej współpracy z Bogiem, który nas na taką świętą wojenkę najczęściej prowadzi.

Nigdy nie pójdę na wojenkę, nie będę zabijać wroga i nie dam na to przyzwolenia moim dzieciom. Bo nie zabijam  ludzi.  W mojej moralności nigdy nie było i nie będzie od tego żadnych odstępstw.
Gdy mi  więc kiedyś "źli" ojczyznę zabiorą,  zmienię język, wiarę, a niewygodne  poglądy schowam w sobie głębiej, żeby  nadto nie wystawały.

Jedyną słuszną drogą dla świata jest patriotyzm skierowany na  pokojowe rozwiązywanie konfliktów. Tak robi Dalajlama, walcząc o Tybet. Wiem, to wydaje się być mało skuteczne.  Ale  im więcej w świecie ciepłych myśli i gestów, im więcej zaufania do drugiego człowieka, tym większe szanse, że dobro  i ludzkość przetrwają.
To jedyny słuszny patriotyzm. I takiej właśnie energii muszę szukać w sobie.