Myjcie się dziewczyny

- a Ty to się w ogóle w tych swoich podróżach myjesz?  - zapytała delikatnie  moja ukochana fryzjerka, gdy w nadziei za przemianę w księżniczkę przyleciałam do jej zakładu (jeszcze nigdy mnie w tej kwestii nie zawiodła –dziękuję!)

- no oczywiście że się myję! – odpowiedziałam oburzona.

No dobra, wróciłam właśnie z mojej rowerowej włóczęgi i nie wyglądam najlepiej. Ale dziś rano doprowadzałam się do ładu dłużej niż zwykle  - na pół godziny nałożyłam na włosy odżywkę z rzepy, wymoczyłam spierzchnięte dłonie w oliwie z oliwek i pomalowałam paznokcie.  Skąd więc takie pomysły? Czy te pytania to przez jeden mały kołtunik w moich włosach? Jest przecież naprawdę niewielki...

A gdy  fryzjerka smagała moje włosy specjalnym grzebyczkiem do kołtunów (ha, co za wynalazek!) ja zaczęłam przemyśliwać głębiej temat higieny  w podróży…

Moja podróżna kosmetyczka jest zawsze wypełniona po brzegi – szampony, mydełka, odżywki, kremiki, a nawet maseczki do twarzy - wszystko to (mimo że w zminimalizowanej formie) stanowi zwykle ponad  kilogram mojego bagażu.

Bo jakże miałabym żyć nie wykonawszy podstawowych czynności higienicznych? Skóra zwyczajnie by mnie swędziała bez kremów i balsamów nałożonych wieczorową porą. Tak myśląc  podczas pakowania dokładam zwykle do mojej sakwy dodatkową próbkę kremu z gazety.

Moja podróż w nieznane to spory wysiłek i litry potu na skórze. Wielki bagaż mieszczący namiot, śpiwór (a zimą nawet dwa), karimaty, kuchenkę gazową, filiżankę do kawy, i wiele innych „podróżniczych wygód” stanowi nie lada wyzwanie dla moich mięśni. I o ile jest w miarę ciepło (czytaj: nie ma zimy) to zwykle zatrzymuję się w ciągu dnia  gdzieś przy wodnym akwenie i ten pot z siebie zmywam. Nie wklepuję jednak w skórę „kremików i balsamików”, bo przecież za chwilę przyczepiłby się do nich kurz i piach (jeżdżę głownie bezdrożami).

Wieczorem, gdy czuję już zmęczenie rozbijam swój namiot gdziekolwiek w plenerze. Z dala od ludzi, blisko przyrody.  Zjadam kolację, wciskam się do mojego tymczasowego domku  i…najczęściej już po minucie zapadam w głęboki sen. Bez kąpieli (nawet tej wykonanej mokrymi chusteczkami), często nawet bez zmiany ubrania…

Poranek to zwykle nowa energia. Szczęśliwa wybiegam z namiotu sprawdzić, jak wygląda miejsce mojego biwakowania w dzień. A to często okazuje się być zupełnie innym od tego, które sugerowała mi wyobraźnia w wieczornym mroku - rzeczka okazuje się być wyschnięta lub brudna, a  pobliskie jeziorko całe zarośnięte. Nie ma kąpieli? Trudno – teraz ważniejsza jest droga, przygoda, a nie mycie zębów. I tak naprawdę nic mnie nie swędzi, nie gryzie, nie przeszkadza brudna głowa i brud za paznokciem. Tylko czasami, gdy podczas „zderzenia z cywilizacją” (czyli wjechania do miasteczka lub wioski) zdarza mi się wejść do knajpy, widzę na sobie wiele par ciekawskich oczu. Czuję wtedy niewielkie zakłopotanie i  biegnę szybko do toalety popatrzeć w lustro. Przeważnie widzę tam niemłodą (acz zadowoloną z siebie) babę, umorusaną błotem i smarem,  z potarganymi rudymi kudłami. Myję więc twarz, ręką przeczesuję włosy i  mogę już spokojnie wrócić „na salony”.

W podróży jestem dzieckiem.  Bo tylko brudne dzieci są szczęśliwe!