Codzienność

W półśnie przeklinam swoją cholerną pasję rowerową - nie, nie wstaję dziś! Mam to w dupie. Po cholerę!? Gdy jednak do mojej głowy zaczyna dobiegać więcej niż jedna myśl wiem, że muszę. Otwieram oczy- ciemno jeszcze. Na rozgrzane kołderką ciało zakładam gacie rowerowe, bluzę, a na czoło pomarańczowe okulary. Piję kawę. Pospiesznie, bo przecież chcę dziś przywitać świt na bagnie. Moim bagnie, tym które odwiedzam tak często, że niezależnie od pory dnia i roku  czuję się tu jak w domu.  Wyjeżdżam w półmroku i w ciągu kilkunastu minut docieram do lasu. Świt wita mnie przepiękną gęstą mgłą i szronem na trawach. Lekki mróz. Siadam na pieńku i łapię tę cudowną energię. Tak, ja wiem i czuję, że właśnie ten moment jest najbardziej magnetyczną porą dnia!

Potem przejażdżka po bagnie. Uwielbiam wyznaczać sobie pośród mokradeł cel, do którego muszę dotrzeć suchą nogą. Z rowerem oczywiście. Nie napiszę, ze jadąc na rowerze, bo w takich chwilach to on na mnie częściej jedzie. Na koniec zwykle noga nie jest sucha, ale cóż to szkodzi - gdy jesteś w ruchu nie zamarzniesz. Przynajmniej przez chwilę. 

Wjazd do wsi - poranna przebieżka dla zaspanych psów. No biegać psiny koło mojej nogi i szczekać wyraźniej - co jest?!

Następny punkt programu - wizyta w opuszczonych chatkach. Jest ich w  okolicy tyle, że naprawdę jest w czym wybierać. Dziś domek w Tomaszewie. W zeszłym roku sprawiał wrażenie świeżo opuszczonego, tej zimy posunął się jednak tak bardzo, że niedługo zniknie...Po co tu wchodzę i czego doświadczam w takich miejscach? Odkrywam Przemijanie...

Znów wjazd w las i w błoto.  Dwie sarny przebiegają mi drogę tuż przed rowerem. Zaskoczyły mnie. Chwytam za hamulec i wywalam się w kałużę (Ach, ile w tych zwierzętach jest piękna i dostojeństwa!)

Chwila jazdy po szosie (odpoczynek dla nóg)  i wjazd na moją "ekstremalną"  górkę (tu na Mazowszu w zasadzie nie ma górek. Hałda pozostała po budowie autostrady). Wdrapuję się mozolnie rowerem, zjeżdżam w dół  na tyłku, wbiegam znów na górę. Zmęczyłam się. Stoję  na szczycie i rozglądam się - wokół cudna mgła. Jestem chyba na innej planecie! 

Dochodzi siódma. Do domu mam osiem kilometrów. Sprint!. O 7.15 budzę dzieci do szkoły, na 9 sama idę do pracy...

Kosztem snu i zdarzeń niepotrzebnych wykroiłam sobie  z szarej codzienności kawałki raju...I bywam tu naprawdę szczęśliwa!