Grudzień

  Chyba  ze dwa lata nie pisałam o moich podróżach. To celowe- nie chciałam, by wszyscy ludzie wokół widzieli we mnie jedynie szaloną maszynę do jeżdżenia. Nie tylko tym chciałam się dzielić ze światem, świat jednak tylko taką zaczął mnie dostrzegać. Czy gdy ktoś dzierga z pasją na szydełku to rozmawia się z nim tylko o szalikach i czapkach? W moim przypadku jest jeszcze gorzej – nie interesuje mnie kompletnie techniczna strona roweru  (poza tym, że z reguły umiem go naprawiać), zwykle nie wiem ile kilometrów przejechałam i w jakim czasie. W moim rowerowaniu nie chodzi bowiem ani o dobry sprzęt (byle jechał do przodu. Rzęch mimo swoich 21 lat ciągle sprawdza się świetnie w tej roli) ani o statystyki czy rekordy.  O czym więc tu gadać? No i o co w tych moich podróżach chodzi?

Lubię jeździć zimą – ekstremalne warunki powodują, że wszystkie myśli skupiają się na przetrwaniu, odpoczywam więc od codzienności. Dodatkowo grudzień to specyficzna pora roku -  oprócz  chłodów i wiatrów dzień jest tak krótki, że jazda po ciemku staje się naturalną częścią każdej wyprawy.

Siedemnasta. Stoję na puściusieńkiej plaży. Mimo wyłączonej latarki widzę wszystko co chciałabym teraz zobaczyć – po lewej morze, po prawej wydmy. A to pomiędzy to moja autostrada. 

Przyjechałam tu spontanicznie, wyrywając się z dnia na dzień z pracy i z domu.  Poczułam, że właśnie nad morzem, kopiąc się rowerem w piachu odpocznę najlepiej i najszybciej. No i może spełnię moje wieloletnie marzenie o przejechaniu całego polskiego wybrzeża plażą?

Piach dobrze ubity, można jechać. Niczym zdobywca nieodkrytych lądów całe kilometry nie widzę tu żadnego życia. Oczywiście oprócz morza, które cały czas pulsuje i mruczy przyjaźnie. Mijam kutry rybackie w Chałupach (nie, nie popłynę z panami na nocny połów, nie tym razem), dalej to już tylko ja, fale, mróz i wiatr. Dla mnie to czas największej rozkoszy, poczucia nieograniczonej wolności.

Dwudziesta. Czas wybrać miejsce na nocleg. Jeszcze tylko minę zasypywane pospiesznie przez wędkarzy ognisko palone na plaży i mogę wybierać: poproszę plażę z pieńkiem, który posłuży mi rano za stół. No i z lasem na wydmach, może jakieś zwierzę przyjdzie mnie nocą  odwiedzić?

Rozstawiam namiot, gotuję herbatę, jem kolację licząc kołki w falochronach (ach, jak te falochrony uczą cierpliwości – za każdym razem gdy trzeba je ominąć musisz wjechać w grząski piach, często utkąć. A przed tobą dziesiątki takich…..) 

Namiot, śpiwór, ciepełko. Same dobre myśli w głowie. Bo przecież świat (szczególnie ten bezludny) jest tak piękny!

W momencie kiedy zamykam oczy słyszę tuż obok namiotu głośny dźwięk wybuchu. Podskakuję w  śpiworze. Cholera, poligon?! Jakieś wieże były po drodze, ale przecież na plaży chyba nie walczą? Niech mnie wezmą do niewoli, ale nie zabijają!

Wystawiam głowę z namiotu. Na trzecim ode mnie falochronie widzę trzy postaci. Za daleko, by dostrzec kim są, lub usłyszeć głosy. Niebieskie światełko nad wodą, po chwili ogniowa kula i wielkie ŁUP, niosące się po wodzie.  No tak, w środku niczego (co najmniej 5 km do najbliższej miejscowości) trafiłam na kłusowników. Jak mnie zobaczą to nie będzie fajnie.  Tymczasem każda kolejna eksplozja jest bliżej mnie. Teraz łażą po drugim ode mnie falochronie. No to po mnie, a w każdym razie po śnie. Wymyślam sobie w głowie historię o tym, co ja tu robię. Jak zwykle trzeba „na sierotkę” – zabłądziłam, złapałam gumę, muszą mi pomóc. Zwykle w sytuacjach podbramkowych działa – potencjalni oprawcy zamieniają się w pomocnych i życzliwych ludzi.  Wyjść już teraz i poprosić o pomoc, czy poczekać, aż sami mnie odkryją? Nie wiem. Po dłuższej chwili decyduję się na wyjście -  szukający ratunku wychodzą. W tym momencie widzę jak kolesie odchodzą brzegiem morza ciągnąc za sobą wózek...Ufff

Nie wożę ze sobą gazów pieprzowych, paralizatorów ani zapinek do roweru. Często słyszę, że ryzykuję. A tak nie jest – świat jest złożony z ludzi dobrych lub takich, co chcą być dobrzy (czyli wystarczy dać im szansę na jakiś pozytyw) A jak trafię na seryjnego mordercę to mi żaden gaz nie pomoże. Zresztą co on by robił na pustkowiu? Rower z bagażem zawsze zostawiam tam, gdzie mi wygodnie. Tyle lat i nikt mi go nie ukradł…oczywiście dbam o jego brzydki wygląd, ale przecież nawet w stanie opłakanym za flaszkę się sprzeda. No i jakoś nikt mi go nie ukradł. Bo podróżując wierzę w dobre intencje świata, a on takim się dla mnie staje.

Już słyszę Wasze opowieści o ryzyku i o tym, co komu ukradli – darujcie sobie, moje doświadczenie mówi co innego. A pozytywne spojrzenie na świat jest naprawdę przyjemne.

Idę spać. Kiepska to jednak noc, bo budzę się co godzinę i nie mogę usnąć. Trochę z emocji, trochę z niewygody – rozbiłam namiot na lekko pochyłym terenie i zjeżdżam. 

Szósta (wciąż ciemno).  Czuję się już tak wyspana, że postanawiam wstać. Ubieram się jeszcze w śpiworze (lekki mróz) i wychodzę w ciemność – zrobię sobie kawy, zjem kanapkę, a w międzyczasie leniwie nadejdzie dzień.

Wita mnie pustkowie, szum morza i przecudowny księżyc, który właśnie szykuje się do zaśnięcia w morzu.  Tak pięknego spektaklu  nigdy jeszcze  nie widziałam!. Siadam i patrzę. Łza wzruszenia sama płynie mi po policzku.

Właśnie po tę chwilę tu jechałam.

Zobacz jeszcze TU